بریس ها چگونه دندان ها را حرکت می دهند؟

به عنوان یک بیمار ارتودنسی، شما در حال حاضر اطلاعات زیادی در مورد بریس ها دارید. زمانی که آنها را دریافت می کنید، انتظار چه چیزی را باید داشته باشید، هر چند وقت یک بار به تنظیم شدن نیاز دارند، از چه غذاهایی باید اجتناب کرد، و می توان منتظر چه نوع نتایجی بود- اینها موضوعاتی هستند که ما اغلب قبل از شروع درمان به آنها می پردازیم. اما در مورد مکانیک واقعی دخیل در حرکت دادن دندان ها چطور؟ درک اینکه بریس ها چگونه طراحی شده اند که دندان های شما را به مرور زمان همراستا کنند، می تواند درک بهتری به شما بدهد تا قدردان آنچه باشید که در پشت صحنه لبخند جدید شما در حال انجام است!

اجزاء موجود در بریس ها

برای داشتن درک درستی از نحوه عملکرد بریس ها برای حرکت دندان ها، مهم است که با قسمت های مختلفی که آنها را تشکیل داده اند آشنا شوید. این اجزاء عبارتند از:

براکت ها

مواد فلزی (یا سرامیکی) که با محصولی شبیه چسب به هر دندان متصل می شوند. این کار در طول درمان براکت ها را در جای خود نگه می دارد. براکت ها قابل مشاهده ترین قسمت بریس ها هستند.

سیم های کمانی

سیم های فلزی نازک و میله- مانندی که روی هر براکت قرار می گیرند. این جزء اصلی است که به دندان ها فشار وارد می کند تا به تدریج آنها را جابجا کند و در موقعیت صحیح قرار دهد.

O- رینگ ها

این ابزار تحت عنوان “الاستیک لیگاچور” نیز شناخته می شود. این یک الاستیک کوچک است که براکت را روی سیم کمانی ارتودنسی نگه می دارد. حلقه های او-رینگ معمولاً در هر قرار ملاقات تعویض می شوند، و نسخه های رنگی زیادی از آنها وجود دارد که می توانید از بین آنها یک شخصیت را به لبخند خود اضافه کنید. ما همچنین از براکت هایی استفاده می کنیم که به لیگاچورهای الاستیک نیاز ندارند- این نوع براکت ها “خود تنظیم شونده” نامیده می شوند- و دارای یک در کشویی فلزی برای نگه داشتن براکت روی سیم کمانی هستند.

این اجزاء با هم فشار ثابتی به دندان ها وارد می کنند، که به مرور زمان آنها را به موقعیت مناسب خود حرکت خواهد داد. گاهی اوقات از فنرها یا رابر بندها برای اعمال نیروی بیشتر در یک جهت خاص استفاده می شود. اما دندان ها دقیقاً چگونه حرکت می کنند؟ بیایید نگاهی بیندازیم.

حرکت دندان ها در ارتودنسی

حرکت از طریق تغییر ساختار استخوان

اکنون که می دانید بریس ها از چه چیزی ساخته شده اند، می توانیم در مورد نحوه ساختار بندی دندان های شما صحبت کنیم. دندان ها در بالا توسط بافت لثه، که به آن gingiva نیز گفته می شود، احاطه شده اند، در حالی که قسمت پایین دندان درون غشاء پریودنتال محصور شده است، که گاهی اوقات به آن الیاف پریودنتال لیگامان -PDL – نیز گفته می شود. در کنار اینها، استخوان آلوئولار قرار دارد.

هنگامی که بریس ها به دندان های شما فشار وارد می کنند، آن غشاء پریودنتال از یک طرف کشیده می شود و از طرف دیگر فشرده می شود، و باعث لق شدن دندان می شود. سپس استخوان برای حمایت از دندان در موقعیت جدید خود رشد می کند. این همان چیزی است که از آن تحت عنوان بازسازی یا تغییر ساختار استخوان یاد می شود، و در اینجاسن ت که جادوی واقعی ارتودنسی رخ می دهد!

از نظر فنی، بازسازی یا تغییر ساختار استخوان یک فرآیند بیومکانیکی است. در پاسخ به فعالیت تحمل بار ثابت، مانند بریس ها، باعث می شود استخوان ها قوی تر شوند. هنگامی که بار برداشته می شود، استخوان ها به سطح ضعف و عدم تحرک قبل از درمان باز خواهند گشت.

استخوان ها از سلول هایی به نام استئوکلاست و استئوبلاست تشکیل شده اند. هنگامی که بار روی استخوان افزایش می یابد، استئوکلاست هایی ایجاد می شوند که در پاسخ به بار گذاری، آن را تجزیه می کنند. اگر آن بار را بردارید، استئوبلاست ها ایجاد می شوند، که سلول های استخوانی جدید را تولید می کنند. همانطور که این فرآیند از طریق حرکت مکرر سفت کردن و تنظیم بریس های شما تکرار می شود، در واقع تراکم استخوان دندان های شما افزایش می یابد.

همانطور که اشاره کردیم، هر دندان توسط یک الیاف پریودنتال، یا PDL، احاطه شده است که آن را به استخوان اطراف متصل می کند. هر دندان همچنین درون استخوان فرو رفته است- فک بالا برای دندان های بالا و فک پایین برای دندان های پایین. PDL اندکی شبیه یک پیام رسان بین دندان ها و حفره های استخوانی اطراف عمل می کند. فشار بین PDL و استخوان باعث می شود استخوان استئوکلاست بسازد و سپس استخوان را تجزیه کند تا فاصله طبیعی بین دندان ها و استخوان را احیاء کند. کشش متناظری روی PDL و در پشت حرکت وجود دارد که باعث می شود استخوان سپس استئوبلاست را ایجاد کند، به طور مؤثر استخوان جدیدی را برای پر کردن تفاوت ایجاد می کند و یک بار دیگر فاصله طبیعی بین دندان ها و استخوان را احیاء می کند. این به مقدار زیادی نیرو نیاز ندارد، فقط به نیرویی نیاز دارد که به طور معمول وجود ندارد.

فرآیند استئوکلاست (تجزیه) ممکن است حدود سه روز طول بکشد تا به طور کامل انجام شود، در حالی که فرآیند استئوبلاست (بازسازی) می تواند تا نود روز طول بکشد. تثبیت نتیجه نهایی حدود ده ماه طول می کشد، و به همین دلیل است که استفاده از نگهدارنده یا ریتینر پس از تکمیل درمان اولیه بسیار مهم است! استفاده منظم از ریتینر این امکان را برای شما فراهم می کند تا از بازگشت دندان ها به حالت اولیه یا میانی خود جلوگیری کنید.

حرکت دندان ها در ارتودنسی

نیروی محرکه پشت بریس های شما

براکت ها و سیم های کمانی ارتودنسی همان چیزی هستند که نیروی مصنوعی مورد نیاز برای ایجاد و حفظ فشاری روی دندان های شما را فراهم می کنند که منجر به حرکت مثبت آنها می شود.

سیم های کمانی از موادی ساخته شده اند که توسط گرمای بدن فعال می شوند تا سختی آنها افزایش یابد، اما آنها تمایل دارند که بخواهند شکل طبیعی خود را حفظ کنند. سیم اولیه ای که با بریس ها استفاده می شود سیم پیچشی نامیده می شود و مانند یک کابل کوچک است که می خواهد صاف باقی بماند. هنگامی که این سیم روی دندان های شما قرار می گیرد، با گرمای دهان شما که حدود 20 تا 25 درجه بالاتر از دمای اتاق است، فعال می شود.

بعداً طی فرآیند درمان، سیم های پیچشی با یک سیم بسیار انعطاف پذیرتر که معمولاً از آلیاژ نیکل- تیتانیوم ساخته می شود، جایگزین می شوند. این سیم همچنین با دمای بدن فعال می شود تا کاملاً سفت شود. قرار دادن براکت روی دندان ها و گره زدن آن براکت ها به این سیم چیزی است که انتقال نیرو از سیم کمانی به دندان ها را کامل می کند.

تمایل ذاتی این سیم های کمانی برای صاف ماندن، نیروی لازم برای شروع و سپس ادامه فرآیند بیومکانیکی بازسازی استخوان را فراهم می کند. نتیجه نهایی این بازسازی یک لبخند صاف تر، سالم تر و کاربردی تر برای شماست!

حرکت دندان ها در ارتودنسی

حرکت به سمت یک لبخند بهتر با بریس ها

پس از برداشته شدن بریس های شما، درمان تمام نشده است! استفاده از یک نگهدارنده یا ریتینر طبق دستورالعمل، به تقویت استخوان های داخل غشاء پیرامون دندان ادامه می دهد تا زمانی که آنها برای حمایت کامل از دندان ها آماده شوند. این مرحله ای نیست که بخواهید از آن بگذرید، زیرا این اطمینان را بوجود می آورد که لبخندتان صاف باقی بماند و دندان های شما به جایی که قبلاً بوده اند برنگردند.