چرا برای درمان ارتودنسی به تصاویر رادیوگرافی نیاز داریم؟

چرا برای درمان ارتودنسی به تصاویر رادیوگرافی نیاز داریم؟

تصاویر رادیوگرافیک ارتودنسی که معمولاً تحت عنوان رادیولوژی شناخته می شوند، یک ابزار تشخیصی مهم در ارزیابی وضعیت ارتودنتیک و تعیین یک طرح درمان مناسب هستند، زیرا به ارتودنتیست شما اجازه می دهند تا استخوان های فک، ریشه دندان و ساختار داخلی دندان را مشاهده نماید. دو مورد از متداول ترین تصاویر رادیوگرافی- گرچه منحصر به فرد نیستند- نماهای پانورامیک (OPG) و سفالومتریک هستند.

OPG، فک بالا و پایین، دندان ها، سینوس ها، حفره بینی و مفاصل فک را در قالب دو بعدی نمایش می دهد. OPG بعلاوه، اطلاعاتی در مورد وجود و موقعیت دندان های نروییده، سلامت استخوان پشتیبان اطراف دندان ها، سینوس های مفاصل فک (TMG)، و استخوان های فک (ماگزیلا و مندیبل) ارائه می دهد.

اطلاعات دیگری که این تصاویر ارائه می دهند عبارتند از:

• دندان هایی که به صورت مادرزادی وجود ندارند.
• دندان های اضافی
• دندان های نهفته (دندان هایی که مسیر رویش آنها مسدود شده است)
• دندان های نابجا (دندان هایی در حال رشد در موقعیت اشتباه)
• آسیب شناسی هایی مانند کیست، آبسه، و به ندرت، تومورهای جدی تر
• شکل و طول ریشه
• تحلیل رفتگی استخوان به دلیل بیماری لثه
• حفره های دندانی بزرگ
• آناتومی مفصل فک

سفالوگرام لترال نوعی تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس از نیمرخ جمجمه و ساختار اسکلتی زیرین و دندان ها، و بافت های نرم است و برای ارزیابی رابطه دندان ها در فک ها، ارتباط فک ها با جمجمه و ارتباط بافت های نرم با دندان ها و فک ها استفاده می شود. در کودکان می توان پیش بینی های رشد را انجام داد و همچنین تغییراتی را که با درمان ایجاد شده اند را مشخص نمود. در افراد بزرگسال، درمان را می توان با درجات متفاوتی از صحت و اندازه گیری نتایج پیش بینی کرد.

ردیابی و تجزیه و تحلیل دقیق این تصویر اطلاعات مهمی را برای طراحی درمان در اختیار متخصص ارتودنسی قرار می دهد. این اطلاعات عبارتند از:

• جهت رشد فک ها
• ساختار عمودی صورت
• ارتباط فک بالا و پایین با یکدیگر
• زاویه سازی دندان های جلو
• بایت مخصوصاً، بایت دندان های جلو
• تجزیه و تحلیل نیمرخ
• ارزیابی راه هوایی
• بلوغ اسکلتی

تصاویر رادیوگرافی در ارتودنسی

آیا رادیوگرافی مضر است؟

ممکن است در مورد ایمنی اشعه ایکس مورد استفاده در درمان ارتودنسی پرسش هایی داشته باشید.

اجرا و استفاده از تجهیزات اشعه ایکس به شدت تحت نظارت مقامات دولتی قرار دارد. به این معنا که دستگاه اشعه ایکس، اتاقی که در آن قرار دارد، و کارکنانی که مجاز به کار با دستگاه هستند، همگی مجوز یا آموزش رسمی دریافت کرده اند. علاوه بر این، دستورالعمل های جامعی برای کاهش قرار گرفتن بیمار و اپراتور در معرض اشعه وجود دارد. علاوه بر پایبندی به این سیاست ها، جدیدترین دستگاه های دیجیتال OPG و سفالوگرام جانبی در دسترس هستند که در عین ارائه یک تصویر رادیوگرافی با کیفیت عالی، قرار گرفتن در معرض اشعه ایکس را به حداقل میزان ممکن کاهش می دهند. از آنجا که تصاویر دیجیتالی هستند، می توان آنها را در هر رایانه ای مشاهده کرد و آن را به صورت الکترونیکی برای سایر دندانپزشکان و متخصصان انتقال داد.

شکی نیست که سطوح نامناسب قرار گرفتن در معرض اشعه مضر است، اما باید درک کرد که رادیوگرافی های ارتودنتیک درصد بسیار اندکی از اشعه ای را تشکیل می دهند که هر روز با آن مواجه خواهید شد. اشعه ایکس به صورت طبیعی وجود دارد و بدن همواره در معرض پرتو از منابع طبیعی است. یک فرد ​​در استرالیا به طور متوسط تقریباً دوز مؤثر تشعشع پس زمینه 5/2 mSv (2500 uSv) را در سال دریافت می کند. بزرگترین منبع این اشعه پس زمینه، گاز رادون است که از زمین ساطع می شود و در جو (42%) وجود دارد. تشعشعات پس زمینه نیز در ساختمان ها و خاک (18%)، از منابع کیهانی (14%) و در غذا و آبی که مصرف می کنیم (11%) یافت می شوند. 1% به صنعت هسته ای نسبت داده می شود، گرچه این احتمال وجود دارد که در استرالیا کمتر باشد. جالب توجه است، افرادی که در فنلاند زندگی می کنند، در سال به طور متوسط 8 mSv دریافت می کنند، در حالی که افرادی که در نزدیکی مناطق تحت سلطه شیل یا گرانیت زندگی می کنند و افرادی که به طور منظم پرواز می کنند، تشعشعات پس زمینه قابل توجه بیشتری دریافت می کنند.

دوز موثر تشعشع از تصاویر OPG یا سفالوگرام لترال بین 3 و 7 uSv است (توجه داشته باشید که این میکرو یا یک هزارم mSv است). این معادل دوز تابش پس زمینه برای نیم تا یک روز است. پرواز روی سراسر اقیانوس آرام شما را در معرض دوز مؤثر تقریباً 5/0 تا 1 uSv در ساعت یا در مجموع 5 تا 10 uSv قرار می دهد.

نکته اخلاقی داستان این است که شما نباید بیهوده نگران قرار گرفتن گاه به گاه در معرض رادیوگرافی ارتودنسی باشید.

تصاویر رادیوگرافی در ارتودنسی

در طول درمان ارتودنسی باید انتظار داشت چند عکس رادیوگرافی با اشعه ایکس گرفته شود؟

OPG و سفالوگرام جانبی دو نوع تصویر رادیوگرافی متداول با اشعه ایکس هستند که در ابتدای درمان جمع آوری می شوند. گاهی اوقات برای ارزیابی ساختاری یا آسیب شناسی غیرمعمول، نظرات دیگری لازم هستند. عمل جمع آوری تصاویر رادیوگرافی از مچ دست برای تعیین سن اسکلتی و در نتیجه پیش بینی جهش رشد بلوغ ممکن است درخواست شود، اما این فقط در موارد جداگانه است. بیمارانی که برای ارزیابی دندان عقل مراجعه می کنند، بایستی OPG به روز شده داشته باشند. گاهی اوقات تصاویر رادیوگرافیOPG  و سفالوگرام جانبی پس از درمان، برای تعیین نتایج درمان گرفته می شوند. اکثر بیماران می توانند انتظار داشته باشند که در طول درمان و دوره حفظ 3 تا 4 سال، 3 تا 5 رادیوگرافی داشته باشند.

تصاویر رادیوگرافی را می توان به صورت الکترونیکی یا نسخه های چاپی برای دندانپزشک و سایر متخصصان ارسال کرد، بنابراین نیاز به تماس های مکرر را کاهش می دهد.

اگر از انجام تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس امتناع کنیم چه؟

بعید است که درمان آغاز شود مگر اینکه سوابق رادیوگرافیک کافی بدست آید. اگر درمان بدون سوابق تشخیصی کامل شروع شود، خطر بسیار واقعی برای دندان ها، فک ها و سلامت عمومی شما وجود دارد.

اطلاعات جمع آوری شده، همراه با معاینات بالینی، ارتودنتیست را قادر می سازند تا تعیین کند که آیا مشکل بایت ناشی از عدم تطابق در اندازه استخوان های فک بالا و پایین، موقعیت دندان ها یا ترکیبی از این دو است. پس از مشخص شدن این موضوع، می توان یک تشخیص دقیق و گزینه های درمانی احتمالی را ارائه داد.

گاهی اوقات، پس از بررسی این تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس، یک تصویر رادیوگرافی دقیق تر سه بعدی با اشعه ایکس، که به آن سی تی CT پرتو مخروطی گفته می شود، ضروری است. این تصاویر زمانی مفید هستند که دندان ها در استخوان فک نهفته یا گیر کرده باشند، به عنوان دندان مشکل ساز که در هر سه سطح فضا درست واقع شده باشد.

اگر نگرانی هایی دارید، لطفاً این موارد را با متخصص ارتودنسی خود در میان بگذارید.