تراش یا کاهش مینای بین دندانی برای کمک به درمان ارتودنسی

کاهی مینای بین دندانیinterproximal reduction  (با تراش) فرایند متداولی است که درست قبل از درمان ارتودنسی بیمار یا در اواسط آن انجام می شود. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد این فرایند و نحوه استفاده از آن، به خواندن این مطلب ادامه دهید!

IPR چیست و به چه معناست؟

IPR مخفف کاهش بین دندانی Interproximal Reduction است، و تکنیکی است که اندازه دندان ها را برای آماده سازی برای درمان ارتودنسی کاهش می دهد. شما بعلاوه ممکن است در مورد این فرایند تحت عنوان سوهان کشی دندان چیزهایی شنیده باشید که نامی متداول تر است. این روش راهی مؤثر برای ایجاد فضای بیشتر است، و فقط برای بیمارانی  انجام می شود که به آن نیاز دارند.

بیمارانی که دارای درجه متوسطی از فشردگی دندان هستند، گزینه های مناسبی برای IPR هستند. این فرایند مستلزم کاهش عرض دندان حدود 2/0 تا 5/0 میلی متر است. کناره های دندان ها با تراش دادن باریک تر می شوند تا برای آن ها فضایی ایجاد شود تا در موقعیت صحیح خود قرار بگیرند و لبخند را از نظر زیبایی خوشایندتر کنند. بیمارانی که فشردگی شدید دارند ممکن است مجبور به کشیدن برخی از دندان ها باشند.

کاهش مینای بین دندانی برای چه مواردی استفاده می شود؟

گرچه IPR عملکردهای مختلفی در درمان های ارتودنسی دارد، اما هدف اصلی آن ایجاد فضای بیشتر با کاهش پهنای دندان ها، و در نتیجه اجتناب از کشیدن دندان و یکدست کردن لبخند با ساختار طبیعی دهان بیمار است.

بزرگ کردن قوس دندانی

هدف اولیه IPR ایجاد فضایی درون قوس های دندانی است تا ابزارهای ارتودنسی مانند بریس ها یا الاینرها بتوانند کار خود را انجام دهند. برای بیماران دارای فشردگی دندانی متوسط، IPR گزینه خوبی است، زیرا در مواردی که برای حرکت دندان ها به موقعیت صحیح خود فقط به فضاهای کوچک نیاز است، بهترین کار را انجام می دهد. این فرایند این امکان را برای بیماران فراهم می کند تا همه دندان های خود را حفظ کنند و از کشیدن دندان خودداری کنند.

کاهش بین دندانی (اینترپروکسیمال) بعلاوه برای کمک به از بین بردن فضاهای سیاهی استفاده می شود که ممکن است پس از درمان ارتودنسی ظاهر شوند. فضاهای سیاه، مثلث های کوچکی هستند که گاهی بین دندان ها، نزدیک لثه ها، ایجاد می شوند. بنابراین با کاهش پهنای دندان ها، فضای مورد نیاز برای رشد لثه ها را ایجاد می کند تا فضای سیاه را بپوشانند.

جلو آمدگی دندان های پیشین

یکی دیگر از کاربردهای معمول فرایند دندانپزشکی کاهش مینای بین دندانی، کاهش بیرون زدگی دندان های پیشین است. این زمانی است که وقتی بایت خود را می بندیم دندان های پیشین فک بالا جلوی دندان های پیشین فک پایین قرار می گیرند. کاهش اندازه دندان های پیشین لترال فک بالا زمانی که با دندان های پیشین فک پایین تناسب ندارند، توصیه شده ترین گزینه است، و با استفاده از تکنیک استریپینگ انجام می شود. این شرایط تحت عنوان اختلاف بولتون Bolton discrepancy نیز شناخته می شود.

تراش مینای دندانی در ارتودنسی

کاهش مینای بین دندانی در مقایسه با کشیدن دندان

در بالا به طور خلاصه به تفاوت بین کاهش مینای بین دندانی و کشیدن دندان اشاره کردیم و این یک نگرانی شایع بین بیماران است. IRP برای اجتناب از نیاز به کشیدن دندان قبل از استفاده از بریس ها یا الاینرها طراحی شده است. ارتودنتیست با کوچک کردن دندان ها به میزان چند میلی متر، فضای کافی برای کار برای تغییر موقعیت دندان ها را بدست می آورد. کشیدن دندان ها معمولاً در مواردی با پیچیدگی بیشتر و فشردگی شدید استفاده می شود.

پیش نیازهای انجام تراش مینای بین دندانی

در حالی که استفاده از کاهش مینای بین دندانی گسترده تر شده است، بهداشت به وضوح قابل قبول دهان و دندان ها، عدم وجود بیماری های دندانی و عدم انجان تراش مینای بین دندانی در گذشته از جمله پیش نیاز های اصلی هستند. IPR به جای نوجوانان، معمولاً در بیماران بزرگسال انجام می شود، زیرا نقاط تماس بیشتر در دسترس هستند و عقب بردن کافی لثه ها و مشاهده نقاط تماس در نوجوانان دشوارتر است. علاوه بر این، اگر IRP خوب انجام نشود، می تواند باعث ایجاد شیارها، فرو رفتگی ها و برآمدگی های غیرقابل برگشت روی مینای دندان ها شود که مستعد انباشته شدن پلاک خواهند بود. همچنین اگر مینای روی عاج زیرین از بین برود، خطر حساسیت وجود دارد. بنابراین ایجاد یک سطح صاف و صیقلی برای مینای دندان و جلوگیری از حذف بیش از حد مینای دندان ضروری است. علاوه بر این، شواهد دراز مدت نشان می دهند که انجام IPR با دیسک های الماسی، بدون افزایش خطر پوسیدگی یا بیماری پریودنتال ده سال پس از آن بوده است.

فرایند دندانپزشکی IPR چه زمانی انجام می شود؟

ممکن است لازم باشد ارتودنتیست IRP را روی دندان های خاصی انجام دهد تا شما بهترین نتیجه زیبایی را از بریس ها یا الاینرهای خود بدست آورید. این فرایند نسبت به کشیدن کمتر تهاجمی است، اما به نیازهای فردی بیماران و ویژگی های سلامت دندان های آنها بستگی دارد. این می تواند یک راه عملی برای حل مشکلات فضایی در درمان ارتودنسی باشد، بعلاوه به ارتودنتیست کمک می کند تا کار خود را انجام دهد.

فرایندهای دندانپزشکی IPR زمانی انجام می شوند که ناهماهنگی بولتون رخ می دهد، همان طور که اشاره کردیم، زمانی که دندان های پیشین فک بالا بیرون از دندان های پیشین فک پایین قرار می گیرند. همچنین زمانی که می خواهید فرسایش طبیعی دندان ها را شبیه سازی کنید، به هرگونه تغییر شکل اسکلتی بپردازید، یا غالباً، به منظور ایجاد شکاف، هنگام تغییر موقعیت دندان ها.

کدام بیماران دندانپزشکی به IPR نیاز دارند؟

IRP فقط به بیمارانی توصیه می شود که به مقدار اندکی فضای اضافی در قوس های دندانی خود نیاز دارند. فقط افرادی که از فشردگی متوسط ​​دندان ها رنج می برند باید از این فرایند برای حل مشکلات فضایی خود استفاده کنند.

این یک فرایند بسیار متداول در میان بیماران بزرگسالی است که صرف نظر از نوع درمان ارتودنسی، تحت درمان با یکی از آنها قرار می گیرند. هر فردی با فشردگی متوسط دندانی ​​و فضای محدود برای حرکت، می تواند در طول درمان ارتودنسی خود از IPR بهره مند شود، تا بتواند به لبخندی بی نقص دست یابد.

جوانب مثبت و منفی کاهش مینای بین دندانی

مانند هر فرایند دندانپزشکی دیگری، کاهش مینای بین دندانی چند جوانب مثبت و منفی دارد. IRP معمولاً در حل مشکلات مربوط به فضا بسیار کارآمد است و اگر توسط یک متخصص واجد شرایط انجام شود، این فرایند نباید باعث ایجاد مشکلات اساسی شود. با این حال، اگر به کلینیک مراجعه کنید و دندانپزشک یا متخصص ارتودنسی دانش لازم را نداشته باشد، ممکن است خطرآفرین باشد. فردی که صلاحیت ندارد می تواند بیش از حد از مینای دندان را از بین ببرد و بیمار ممکن است در آینده با مشکلاتی مواجه شود. برای جلوگیری از این امر، مراجعه به یک متخصص با تجربه در سوهان کشی دندان ها و کاهش مینای بین دندانی ضروری است.

عوارض جانبی انجام IRP روی دندان ها

بیمارانی که به IPR یا کشیدن دندان نیاز دارند ممکن است برخی از عوارض جانبی را تجربه کنند. در دندان های درمان شده، ممکن است افزایش حساسیت و از بین رفتن لایه های سالم دندان تجربه شود. به همین دلیل، برخی از بیماران گزارش داده اند که IPR درد دارد، اما به طور معمول تنها دردی مختصر و موقتی است.

علاوه بر این، آن را می توان فقط برای بیمارانی انجام داد که بهداشت کامل دهان و دندان دارند. همچنین لازم است سطح مینای دندانی که می توان برداشت را اندازه گیری کرد، بدون آنکه هیچ تأثیری روی روند سوهان کشی داشته باشد.

دندان ها قبل و بعد از کاهش مینای بین دندانی (IRP)

درک تفاوت دندان ها قبل و بعد از کاهش مینای بین دندانی، یا هر فرایند دیگری مهم است. در مورد دندان های شما قبل و بعد از IRP، اینجا مواردی هستند که می توانید انتظار داشته باشید:

قبل از انجام IRP، متخصص باید یک دسته ارزیابی ها را برای درک وضعیت تک تک دندان ها انجام دهد. از آنجا که همه دندان ها سطح مینای یکسانی ندارند، باید آنها را حدود 25/0 میلی متر کاهش دهند. سپس پس از انجام این فرایند، متخصص ارتودنسی برای جلوگیری از ایجاد حفره همه نواحی ناهموار را پولیش می کند.

باید در نظر داشته باشید که افزایش حساسیت به دما بعد از این فرایند کاملاً طبیعی است. به همین دلیل است که دندانپزشکان توصیه می کنند از مصرف نوشیدنی های سرد اجتناب کنید و خمیر دندان مخصوص را پیشنهاد می کنند.

آیا به کاهش مینای بین دندانی نیاز دارم؟

همواره سلامتی شما اولویت ماست. به همین دلیل است که ما یک مشاوره ارائه می دهیم که در آن نگاهی به لبخند شما می اندازیم و برای شما تشخیص کامل می دهیم، از جمله اینکه آیا به IPR نیاز دارید یا خیر.

ملاحظات حین طراحی درمان کاهش مینای بین دندانی

برای محاسبه مقدار دقیق فضای مورد نیاز باید یک تحلیل کامل از فضا انجام شود. تصمیم گیری در مورد اینکه آیا با انجام IRP ممکن است فضای کافی برای دستیابی به اهداف درمان ایجاد شود یا خیر ضروری است. علاوه بر این، IRP دارای خطر مرتبط قابل اثبات، هرچند محدود است. به این ترتیب فقط در صورت لزوم باید برنامه ریزی شود. رویکردهای رسمی پذیرفته شده برای برنامه ریزی فضا به منظور انتخاب حالت مناسب ایجاد فضا توصیه می شوند.

ضخامت مینای دندان

قبل از تصمیم گیری در مورد اینکه چه مقدار مینای دندان را می توان به طور ایمن جدا کرد، بررسی حجم موجود مینای دندان مهم است. به طور کلی، مینای دندان در ناحیه نقطه تماس کمی ضخیم تر است و به تدریج به سمت محل اتصال مینا- سمان که می رود کاهش می یابد. به نظر می رسد که میزان مینای دندان تحت تأثیر جنسیت قرار نگرفته است.

در بخش لبی قسمت های پایینی، مینای دندان ها در سطوح دیستال کمی ضخیم تر هستند، در حالی که دندان های پیشین لترال در هر دو سطح به یک اندازه ضخیم هستند. به همین ترتیب، در سطوح دیستال دندان های پیشین مرکزی و لترال، مینای دندان در منطقه قدامی با میانگین اختلاف 1/0 میلی متر، اندکی ضخیم تر است. در بخش های باکال تحتانی، مینای دندان بعلاوه در سطوح دیستال به طور قابل توجهی ضخیم تر است، در حالی که دندان های مولر دوم نسبت به دندان های پرمولر، به ترتیب با 3/0 – 4/0 میلی متر، مینای ضخیم تری دارند.

به طور گسترده پیشنهاد شده است که با IRP می توان تا 50 درصد از مینای بین دندانی را بدون هیچ گونه اثرات مضری برداشت. مقدار مجاز IPR بعلاوه ممکن تحت تأثیر میزان فرسایش بین دندانی باشد که از قبل اتفاق افتاده است. گرچه رادیوگرافی های استاندارد ممکن است در تعیین کمیت میزان مینای موجود مفید باشند، اما باید با احتیاط از آنها استفاده کرد زیرا خطر تخمین بیش از حد مینای موجود را دارد.

محل نقطه تماس

به طور کلی نقاط تماس گرد هستند و در ناحیه قدامی بیشتر اکلوزال هستند و در قسمت خلفی بیشتر آپیکال می شوند. فرآیند کاهش مینای بین دندانی، ناحیه تماس بین دندان ها را صاف می کند که منجر به حرکت آپیکال نقطه تماس ها می شود. توصیه می شود که از مرز بالایی تاج آلوئولار، نقاط تماس بین 5/4 تا 5 میلی متری باقی بمانند تا اطمینان حاصل شود که “مثلث های سیاه” قابل مشاهده نیستند. در شرایط وجود یک پریودنشیوم سالم، تاج آلوئولار از قسمت آپیکال تا محل اتصال سمان به مینا 5/1 تا 2 میلی متر است. بازیابی آناتومی طبیعی نقطه تماس و آن ناحیه بعد از کاهش مینای بین دندانی بسیار مهم است. کاهش یک نقطه تماس آپیکال ممکن است از نظر فیزیکی دشوار باشد؛ جابجایی آپیکال نقطه تماس نیز ممکن است روی عرض بیولوژیکی پریودنشیوم تأثیر بگذارد.

جابجایی نوک دندان به صورت مزیو- دیستال

در حالت ایده آل، جابجایی نوک دندان به صورت مزیو- دیستال باید قبل از انجام IPR انجام شود تا امکان کاهش یکنواخت مینای دندان در سراسر نقطه تماس فراهم شود. علاوه بر این، کاهش مینای دندان باید عمود بر پاپیلای بین دندانی انجام شود تا از ایجاد ظاهری با نوک جابجا شده برای دندان ها جلوگیری شود.

تراش مینای دندانی در ارتودنسی

شکل و اندازه دندان ها

سه شکل اصلی تاج دندان های پیشین عبارتند از: مستطیلی، مثلثی و بشکه ای شکل، گرچه لزوماً بین شکل دندان و ضخامت مینای دندان ارتباطی وجود ندارد. دندان های مستطیلی دارای نقاط تماس پهن و بدون فضای قابل مشاهده هستند. دندان های مثلثی معمولاً دارای نقاط تماس اینسیزالی با “مثلث سیاه” قابل مشاهده هستند. در این دندان ها، حتی کمترین کاهش مینای بین دندانی می تواند فضای قابل توجهی را در داخل قوس دندانی ایجاد کند. دندان های بشکه ای شکل تمایل دارند نقاط تماسی در وسط دندان ها با فضای ظاهری در لبه های اینسیزال داشته باشند. کاهش مینای دندان ممکن است به لبه های اینسیزال نزدیک شود، اما ممکن است مکان نقطه تماس را به آپیکال تغییر دهد. اندازه دندان ها نیز باید در نظر گرفته شود، به عنوان مثال، دندان های لترال میخی شکل، ممکن است گزینه مناسبی برای IRP نباشند، در حالی که دندان هایی که از نظر آناتومیک بزرگ تر هستند ممکن است ساختار مطلوب تری برای انجام این فرایند داشته باشند.

چرخیدگی دندان ها

وجود چرخیدگی ها ممکن است مانع دسترسی کافی برای کاهش یکنواخت مینای بین دندانی شود. بنابراین، کاهش مینای دندان ممکن است به صورت مرحله ای انجام شود، زیرا ممکن است لازم باشد ابتدا دندان ها مقداری همراستا شوند. اگر نقطه تماس دندان به طور کامل حذف شود، بنابراین بسته به دسترسی به آن می توان آن را قبل از همراستا کردن کاهش داد.

ترمیم های دندانی

وجود ترمیم های دندانی ملاحظات متعددی را برای انجام IPR ایجاد می کند. به طور خاص، آناتومی نقطه تماس ممکن است هنگام انجام ترمیم تغییر یافته باشد، بنابراین پس از کاهش ممکن است جایگزینی آن نیاز باشد. با این حال، وجود ترمیم های بزرگ بین پروکسیمال ممکن است افزایش بیشتر IPR و در نتیجه افزایش فضای بیشتری را تسهیل کند.

ابزارهایی که برای IRP استفاده می شوند

ابزارهای متعددی برای انجام IPR در دسترس هستند. این رویکردها شامل دو دسته اصلی هستند: دستی یا مکانیکی. هنگام تصمیم گیری در مورد ابزارهای ترجیحی، ایمنی بیمار در تضمین حفاظت کافی از بافت های نرم و جلوگیری از گرم شدن بیش از حد بافت دندان بسیار مهم است. ابزارهای IPR هر کدام دارای مزایا، معایب و کاربردهای منحصر به فردی هستند.

تراش مینای دندانی در ارتودنسی

نوارهای اینتر پروکسیمال

نوارهای ساینده دستی در اندازه های مختلف و میزان زبری متفاوت تولید می شوند. آنها دسترسی آسان به ناحیه بین پروکسیمال را امکان پذیر می کنند و همچنین می توانند برای تکمیل یا کانتور مجدد سطوح پروکسیمال استفاده شوند. نوارها را می توان با دست نگه داشت یا آنها را روی دسته نصب کرد. دسترسی در ناحیه خلفی می تواند چالش برانگیز باشد، استفاده از آنها زمان بر است ،و می توانند منجر به بروز ناراحتی شوند. آنها می توانند در تراشیدن بسیار اندک مینای دندان مفید باشند در حالی که امکان افزایش تدریجی درجه ها برای تراش مینای دندان ها وجود دارد. نوارها با رنگ ها کدگذاری شده اند و با پهناها و دانه های مختلف موجود هستند. آنها می توانند یک طرفه یا دو طرفه باشند تا امکان انتخاب سطوح خاص برای تراش را فراهم کنند.

دیسک های چرخان

دیسک های الماس چرخان می توانند به طور مؤثری IRP را تسهیل کنند و در مقایسه با نوارهای دستی ممکن است زمان کمتری ببرند. همانطور که در مورد نوارهای دستی صدق می کند، آنها در ضخامت ها و دانه های مختلفی موجود هستند. لازم است آنها روی یک ابزار دستی نصب شوند و باید با یک محافظ ایمنی برای محافظت از بافت های نرم استفاده شوند. نقاط تماس بخش قدامی در مقایسه با بخش های خلفی، بیشتر در دسترس هستند، که این امکان دسترسی می تواند استفاده از دیسک ها را از نظر فنی دشوارتر کند.

تراش مینای دندانی در ارتودنسی

نوارهای نوسانی

نوارها یا دیسک های نوسانی سریع استفاده می شوند و امکان کاهش دقیق مینای دندان را فراهم می کنند. سیستم های دیسک تقسیم بندی شده در مقایسه با دیسک های چرخشی 360 درجه، تجسم و دسترسی را بهبود می بخشند. آنها همچنین روی ابزارهای دستی نصب می شوند، با پهناهای مختلف موجود هستند و دارای کد رنگ هستند. آنها می توانند یک طرفه یا دو طرفه باشند که کنترل تراش نقطه تماس خاص را فراهم می کنند. IRP با استفاده از این تکنیک باید به صورت تدریجی انجام شود، به جای اینکه ابتدا ضخیم ترین عرض انتخاب شود، از طریق افزایش عرض تا مقدار مورد نظر پیش روی انجام می شود. این روش به دلیل سهولت دسترسی بویژه در بخش های قدامی مفید است. باید مراقب بود تا از وارد آمدن فشار بیش از حد جلوگیری شود، زیرا خطر شکستگی نوار و لبه های سطح مینای دندان را به همراه خواهد داشت.

مته

از مته های دارای نوک ایمن که دارای نواحی غیر برشی هستند، که برای جلوگیری از بریدگی دیواره های پروکسیمال و در عین حال تراش مقدار دقیق مینای دندان طراحی شده اند، برای انجام این فرایند استفاده می شود. با این حال، بعد از آن لازم است با دیسک های چرخشی یا نوارهای دستی کار نهایی انجام شود.

هنگام انجام IPR یک رویکرد محافظه کارانه با حذف پی در پی برای رسیدن به مقدار مطلوب مینای دندان توصیه می شود. تکمیل با ابزارهای اضافی برای دستیابی به سطوح صاف نیز توصیه می شود. این کار برای جلوگیری از انباشته شدن پلاک و دمینرالیزیشن ضروری است. برای تأیید وجود سطوح صاف در ناحیه اکلوژن- لثه می توان از نخ دندان استفاده کرد. در طول این فرایند مقدار مینای دندانی که برداشته شده است را می توان به صورت تدریجی با استفاده از گیج های سفارشی یا سیم های ارتودنسی با ابعاد مشخص اندازه گیری کرد. آنها همچنین ممکن است برای محافظت از بافت های نرم زیرین در هنگام تراش مینای دندان به صورت مکانیکی داشته یک هدف دوگانه باشند. فرایندهای کاهش مینای دندان گرمای اصطکاکی ایجاد می کند که ممکن است اثر نامطلوبی روی پالپ داشته باشد. نشان داده شده است که افزایش دمای بحرانی 5/5 درجه سانتی گراد باعث تحریک پالپ می شود. بنابراین، خنک کردن با هوا یا آب در طول IPR مکانیکی ضروری است و ممکن است به کمک دستیار نیاز باشد.

نتیجه گیری

IPR یک روش درمانی معتبر، به عنوان بخشی از درمان جامع ارتودنسی است. با توجه به تمایل فزاینده به سمت درمان های بدون کشیدن دندان و محبوبیت فزاینده درمان ارتودنسی در میان افراد بزرگسال، این روش محبوبیت پیدا کرده است. مانند هر فرایند ارتودنسی دیگری، انتخاب مورد بسیار مهم است و انتخاب IPR نسبت به سایر فرایندهایی که برای ایجاد فضا استفاده می شوند، باید با طراحی اصولی فضا و برنامه ریزی کامل در رابطه با اکلوزال نهایی و اهداف درمان صورت انجام شود. ابزارهای متنوعی برای تسهیل IPR ایمن و دقیق در دسترس هستند.

پرسش های متداول در مورد تراش مینای بین دندانی

آیا کاهش مینای بین دندانی درد دارد؟

به طور خلاصه، کاهش مینای بین دندانی هیچ دردی ندارد. هنگامی که این فرایند توسط یک متخصص انجام می شود که از تمام تکنیک ها اطلاع دارد، IRP برای بیمار هیچ دردی ندارد. این به عهده متخصص است که آزمایشات لازم را از قبل انجام دهد تا بداند دقیقاً چه مقدار از مینای دندان را می تواند کاهش دهد. مینای دندان ما هیچ پایانه عصبی ندارد، بنابراین برداشتن آن نباید باعث ایجاد درد شود. اما گاهی اوقات بیماران در اثر نیروی وارد شده حین کاهش مینای دندان، ناراحتی احساس می کنند، به همین دلیل است که می توان قبل از شروع این فرایند از بی حسی موضعی استفاده کرد.

آیا تراش مینای بین دندانی بی خطر است؟

IRP همیشه باید توسط یک متخصص با تجربه و واجد شرایط انجام شود تا ایمنی شما تضمین شود.

چه مدت طول می کشد تا فضاهای بدست آمده در نتیجه IRP بسته شوند؟

ممکن است بین چند هفته تا چند ماه طول بکشد. همه چیز به این بستگی دارد که چقدر فضا ایجاد شده است و برای بستن شکاف ها چقدر حرکت لازم است.

آیا IPR برای سلامت دهان و دندان ها خطر دارد یا می تواند به دندان ها آسیب وارد کند؟

IRP هرگز نباید هیچ خطر جدی برای دندان ها ایجاد کند یا به آنها آسیب برساند. این فرایند همیشه باید توسط یک متخصص انجام شود تا از بروز خطرات یا مشکلات جلوگیری شود. هنگامی که IRP به درستی اجرا شود، تنها یک فرایند جزئی است که می تواند به حل مشکلات عمده در طول درمان ارتودنسی کمک کند. فرآیند کاهش مینای بین دندانی برای ایجاد فضا برای تغییر موقعیت دندان ها نباید هیچ مشکلی برای سلامت دهان و دندان های ما ایجاد کند، مگر آنکه که به درستی انجام نشده باشد. در این صورت، به طور بالقوه می تواند باعث ایجاد حفره و حساسیت بیش از حد دندان شود.