دیباند یا برداشتن براکت ارتودنسی از روی دندان

یکی از هیجان انگیزترین روزهای کل فرآیند درمان با بریس های ارتودنسی، روزی است که بریس های شما برداشته می شوند!

در این مقاله در مورد آنچه باید در مورد برداشتن بریس های خود بدانید بحث خواهیم کرد، و اینکه آیا می توانید برداشتن بریس های خود را در منزل امتحان کنید یا خیر…

هدف دیباندینگ چیست؟

هدف اصلی دیباندینگ، بازگرداندن سطح مینای دندان ها به ظاهر طبیعی آنها پیش از درمان است. هدف ثانویه، بازگشت سطح مینای دندان به بافت یا احساسی است که پیش از درمان داشته است.

دیباند یا برداشتن براکت ارتودنسی

روند برداشتن بریس ها به چه صورت؟

فرآیند برداشتن بریس ها بسیار ساده است:

ابتدا، ارتودنتیست تأیید خواهد کرد که دندان ها و بایت شما اصلاح شده اند و هیچ مشکلی ندارند و بریس های شما آماده برداشته شدن هستند.

ارتودنتیست یا دستیار ارتودنتیست با استفاده از یک ابزار مخصوص برای ‘برداشتن براکت’، براکت ها را از روی دندان های شما برمی دارد و چسب یا ‘چسب بریس’ را روی دندان ها باقی می گذارد.

برداشتن براکت ها: براکت های فلزی

روش مرسوم برداشتن براکت ها شامل استفاده از پلایر منقاری شکل دوقلو است که با منقار پلایر لبه های مزیال و دیستال پایه پیوند گرفته و فشرده می شوند تا مواد از محل اتصال مینای دندان- رزین زدوده شوند.

یک تکنیک ملایم تر این است که براکت ها به آرامی و به صورت مزیو- دیستال فشار داده شوند و براکت با نیروی پیلینگ رو به بیرون برداشته شود. این روش، نسبت به تکنیک معمولی، منجر به بروز آسیب نسبتاً کمتری به مینای دندان می شود، زیرا فرایند دیباندینگ در سطح مقطع چسب- براکت رخ می دهد.

برداشتن براکت ها: براکت های سرامیکی

بر خلاف براکت های فلزی، براکت های سرامیکی به دلیل ماهیت شکننده آنها، هنگام اعمال نیروی کمتر خم نمی شوند. بنابراین، کندن براکت ها با فشار تدریجی از نوک پلایر دوقلو توصیه نمی شود زیرا ممکن است منجر به ترک خوردن مینای دندان شود. از این رو ارتودنتیست باید هنگام اعمال فشار، سطح مقطع چسب- براکت را هدف قرار دهد.

استفاده از دیباندینگ حرارتی و استفاده از لیزرها احتمال آسیب تروماتیک از نظر خسارت مینای دندان را کاهش می دهد، اما براساس سرمایه گذاری روی موجودی/ تجهیزات شدنی نیست.

در مرحله بعد، ارتودنتیست یا دستیار ارتودنتیست از یک ابزار تخصصی برای برداشتن چسب براکت از روی دندان های شما استفاده می کند. این ممکن است یک ابزار پولیش روی یک دستگاه دستی دندانپزشکی (دریل دندانپزشکی) باشد، یا می تواند ابزار پلایر (یا انبردست) باشد که چسب را از سطح دندان ها می زداید.

به دلیل شباهت رنگ سطح چسب و مینای دندان، پزشک باید ضمن برداشتن چسب باقیمانده حداکثر مراقبت را انجام دهد. ارتودنتیست یا دستیار ارتودنتیست برای حصول اطمینان از اینکه همه چسب زدوده شده است و اینکه مینای دندان تمیز و پولیش شده و سالم است، یک بار پولیش نهایی را انجام می دهد.

در این مرحله ممکن است یک نگهدارنده یا ریتینر دائمی روی دندان های شما قرار بگیرد، یا ارتودنتیست شما ممکن است توصیه کند که به جای آن یک ریتینر متحرک دریافت کنید.

فرآیند برداشتن بریس ها نسبتاً ساده است و یکی از متداول ترین روش های درمانی ارتودنسی است که انجام می شود.

دیباند یا برداشتن براکت ارتودنسی

برداشتن بریس ها چه مدت طول می کشد؟

فرآیند برداشتن بریس ها معمولاً بین 30 تا 45 دقیقه طول می کشد. این فرایند چندین مرحله دارد و بدیهی است که بهتر است ارتودنتیست وقت کافی برای انجام درست آن اختصاص دهد و عجله نکند!

اگر می خواهید یک ریتینر دائمی دریافت کنید، ممکن است این کار به عنوان بخشی از فرایند کار کمی بیشتر طول بکشد.

آیا فرایند برداشتن یا دیباندینگ بریس ها درد دارد؟

برداشتن بریس ها از روی دندان ها به طور کلی هیچ دردی نخواهد داشت. با استفاده از ابزارهای مناسب (که هر ارتودنتیستی باید داشته باشد) معمولاً جدا کردن براکت ها با خیال راحت و بدون هیچ ناراحتی از روی دندان ها یک فرایند ساده است.

زدودن و پاک کردن چسب دندانپزشکی یا چسب بریس برای افرادی که دندان های حساس دارند می تواند کمی ناراحت کننده باشد. اگر هنگام خوردن بستنی یا نوشیدن آب سرد، دندان های شما درد می کنند، این فرایند تقریباً به همان اندازه ناراحت کننده است. برای زدودن چسب ها، ارتودنتیست مجبور است از یک ابزار دستی دندانپزشکی استفاده کند و تمام چسب را پولیش کند. این ابزار دستی معمولاً دارای یک جریان هوا است که برای افرادی که به سرما حساسیت دارند می تواند باعث بروز ناراحتی شود.

مهم است بدانید که بریس ها و چسب های بسیاری از بیماران تقریباً بدون هیچ ناراحتی برداشته می شوند و زدوده می شوند- در حالی که برخی دیگر ممکن است طی فرآیند زدودن چسب ناراحتی داشته باشند. خبر خوب این است که ما این کار را باید تنها یک بار انجام دهیم …

… و چسب بریس ها معمولاً می تواند در 5 دقیقه یا کمتر (ناخوشایندترین بخش فرآیند) برداشته شود و سپس همه چیز به اتمام می رسد.

دیباند یا برداشتن براکت ارتودنسی

آیا بیماران می توانند بریس ها را در منزل بردارند؟

اخیراً فیلم هایی در وبسایت های مختلف منتشر شده اند که نشان می دهند چگونه می توانید در منزل بریس های خود را بردارید…

… و از نظر حرفه ای ما این ایده خوبی نیست.

اول از همه، شما ابزارهای مناسب را برای برداشتن براکت ها در منزل ندارید.

گرچه این امکان وجود دارد که با استفاده از انبردست هایی که در گاراژ خود پیدا می کنید، بریس های خود را بردارید- اما این احتمال وجود دارد که این کار بسیار دردناک باشد… و این کار می تواند آسیب دائمی به دندان های شما وارد کند!

پلایری که ارتودنتیست برای برداشتن براکت استفاده می کند برای “فشار دادن” براکت طراحی شده است، که باعث می شود از روی دندان کنده شود. برای راحت تر کردن این فرایند، فشار در یک مرتبه تلاش به خود براکت اعمال می شود و نه به دندان شما.

اگر از یک انبردست از یک فروشگاه ابزار سنتی استفاده می کنید، این احتمال وجود دارد که برداشتن بریس ها توسط خودتان بسیار دردناک باشد. مواقعی وجود دارند که این حتی می تواند باعث وارد آمدن آسیب دائمی به دندان ها شود- مانند کنده شدن تکه های بزرگی از مینای دندان با شکستن!

آیا می توان چسب بریس ها را در منزل تمیز کرد؟

صادقانه هیچ راه خوبی برای زدودن چسب بریس ها در منزل وجود ندارد. این چسب قابل حل شدن نیست، و با مسواک نیز قابل پاک شدن نیست، و تلاش برای پاک کردن آن با ساییدن آن خطرناک یا ناکارآمد است. سخن پایینی؟ لطفاً سعی نکنید چسب بریس ها را خودتان در منزل بردارید.

ما می دانیم که شرایطی وجود دارد که افراد دیگر نمی توانند درمان ارتودنسی خود را تحمل کنند- و در این مواقع ممکن است برخی احساس کنند بهترین گزینه آنها این است که رفتن نزد ارتودنتیست را متوقف کنند و بریس های خود را در منزل بردارند.

این هرگز ایده خوبی نیست – اگر دیگر نمی توانید درمان ارتودنسی خود را تحمل کنید، ما شما را ترغیب می کنیم تا به ارتودنتیست خود مراجعه کنید و اجازه دهید آنها وضعیت شما را بررسی کنند و در مورد آنچه می تواند انجام شود گفتگو کنید.

ارتودنتیست شما واقعاً می خواهد کمک کند و با شما همکاری خواهد کرد تا راهی برای کمک به برداشتن ایمن بریس های خود پیدا کنید، تا هیچ گونه آسیب دائمی به دندان های خود وارد نکنید.

دیباند یا برداشتن براکت ارتودنسی

نکات مهم در مورد فرایند دیباندینگ

مواد چسبنده کامپوزیت، معمولاً برای اتصال براکت های ارتودنسی به سطوح مینای دندان ها استفاده می شوند. این براکت ها سیم کمانی ارتودنسی را با استفاده از الاستیک ها یا سیم های لیگاچور نگه می دارند. ارتودنتیست به طور کلی ابزارهای ثابت و رزین چسبنده را در پایان درمان ارتودنسی بر می دارد. دیباندینگ عبارت است از برداشتن کامل مواد کامپوزیت و سمان (چسب دندانپزشکی) از سطوح مینای دندان، پس از برداشتن این ابزارها. به طور کلی، ارتودنتیست این فرایند را انجام می دهد. با این حال، اگر ارتودنتیست دستیار داشته باشد، معمولاً کار دیباندینگ را دستیار دندانپزشک برای بیمار انجام می دهد.

به طور معمول، بیماران برای معاینه کامل دندانپزشکی، رادیوگرافی و درمان های پیشگیرانه، پس از جلسه دیباندینگ به دندانپزشک عمومی خود ارجاع داده می شوند. دندانپزشک عمومی در فرایند عمومی، اغلب نخستین کسی است که پس از اتمام مرحله فعال درمان ارتودنسی، بیمار به او مراجعه می کند. گاهی اوقات، باقی مانده های ریز رزین چسبناک روی سطوح لبی (رو به جلوی) دندان های قدامی و پرمولر بیمار که براکت های ارتودنسی روی آنها متصل شده بوده اند، باقی می مانند. سپس، وظیفه زدودن مواد کامپوزیت باقی مانده مسئولیت دندانپزشک عمومی است. مهم است که تمام مواد رزین کامپوزیت به طور کامل برداشته شوند تا از بروز موارد زیر جلوگیری شود:

• انباشته شدن پلاک
• لکه
• مشکلات زیبایی
• دمینرالیزیشن (از بین رفتن مواد معدنی سطح دندان) یا تشکیل پوسیدگی
• التهاب لثه
• واکنش مخاطی از رزین خشن

در تمام روش های دیباندینگ، مقداری از مینای سطح دندان ها برداشته می شود. ارتودنتیست یا دندانپزشک باید ابزارها و روش هایی را انتخاب کنند که کمترین آسیب را برای انجام زدودن رزین به دندان وارد کنند.

مشکلات مربوط به استفاده از تکنیک ها و مواد نادرست

سطوح مینای دندان ها که در نتیجه روش ها یا مواد نامناسب از بین رفته یا خراشیده شده اند، ممکن است منجر به بروز همان مشکلاتی شوند که در نتیجه باقی ماندن رزین چسب های اضافی روی دندان ها بوجود می آیند. بسیار مهم است که ارتودنتیست یا دندانپزشک مراحل فرایند دیباندینگ را به ترتیب متوالی دنبال کند تا سطح مینای دندان به صورت صاف و صیقلی درآید.

شناسایی رزین چسب کامپوزیت باقی مانده برای جلوگیری از آسیب ناخواسته به سطح مینای دندان هنگام زدودن رزین ضروری است. رزینی که بلافاصله پس از برداشتن براکت و بند باقی می ماند، در مقایسه با باقیمانده های اضافی که اغلب در موقعیت های دندانپزشکی عمومی مشاهده می شوند، به راحتی قابل مشاهده هستند. ارتودنتیست ممکن است از یکی از روش های زیر برای شناسایی محل و مقدار رزین باقیمانده استفاده کند.

• برای دیدن رزین، دندان ها را با هوا خشک می کند. رزین به صورت یک ماده مربعی شکل و مات روی سطح دندان ها ظاهر می شود.
• با استفاده از اپلیکاتور پنبه ای، محلول آشکار کننده را روی دندان اعمال می کند. مواد کامپوزیت ممکن است به شکل لکه هایی مانند پلاک ظاهر شوند.
• سطح دندان را با یک ابزار مخصوص بررسی می کند. رزین در مقایسه با مینای دندان که صاف است، احساس خشنی بوجود خواهد آورد. برخی از مواد کامپوزیتی نیز ممکن است باعث فرسایش اکسپلورر فلزی شوند، و یک خط خاکستری روی سطح به جا بگذارند.
• از بیمار خواسته می شود که زبان خود را روی سطح دندان های خود مالش دهد تا محل دقیق رزین را مشخص کند.

تعدادی از ابزارهای دستی و چرخان، و همچنین انواع ابزارهای ساینده برای استفاده در فرایند دیباندینگ مورد بررسی قرار گرفته اند. بیشتر مطالعات حاکی از این هستند که برخی از تغییرات مینای دندان ناشی از فرایند باندینگ هستند. علاوه بر این، سطوح دیکلسیفیه شده (از بین رفتن مواد معدنی مینای دندان ها) مینای دندان ها (لکه های سفید) بسیار بیشتر از مینای دندان دست نخورده احتمال دارد که دچار تحلیل مینا شوند. تکنیک های سریع تر و ساینده های درشت تر باعث بروز آسیب بیشتر به سطوح مینای دندان ها می شوند. محققان به طور کلی موافق هستند که مته های الماس، سنگ های سبز، سنگ های سفید، دیسک های کاغذ سنباده ای، جرمگیرهای دستی یا اولتراسونیک، پلایر یا انبردست، و ریموورهای بند نباید برای زدودن رزین چسب کامپوزیتی استفاده شود که پس از برداشتن براکت باقی می ماند.